Rozdział III

Wstała przed dziewiątą i już miała wiadomość tekstową od Marca, że wymyślił coś na dzisiejszy dzień i zadzwoni zaraz po treningu. Uśmiechnęła się sama do siebie. Nie sądziła, że to się tak wszystko potoczy.

Wzięła szybką kąpiel z bąbelkami i ubrała się w czyste ubrania, po czym zaczęła suszyć włosy, kiedy usłyszała melodyjkę dzwoniącego telefonu.

Migiem znalazła się przy swoim łóżku i odebrała komórkę, nawet nie patrząc kto dzwoni.

- Halo? – powiedziała i wróciła do łazienki.

- Cześć, tu Marc. Właśnie skończyłem trening i tak pomyślałem, że zabiorę cię na obiad. Marne podziękowanie za uratowanie życia przed śmiercią w kolejkach w urzędzie, ale to jeszcze nie koniec. Będę po ciebie za dwadzieścia minut, dobrze? – dała by sobie rękę uciąć, że właśnie uśmiechnął się sam do siebie, pokazując rząd białych zębów.

- Jasne, będę czekać – uśmiechnęła się do słuchawki, po czym się rozłączyła.

Szybko wysuszyła do  końca włosy, wyprostowała je i jednym ruchem ręki zgarnęła swoją torebkę z portfelem w środku. Wyszła z pokoju i skierowała się do wyjścia, pod którym czekał już na nią piłkarz.

- Witam – uśmiechnął się do niej i otworzył jej drzwi od strony pasażera, a sam chwilę później siedział już za kierownicą. – Głodna? Bo ja jak wilk!

- Trochę.  Nie jadłam śniadania… - wzruszyła ramionami i zaśmiała się.

- No nie. Jak można nie zjeść śniadania?! Ja wbrew pozorom z domu nie wyjdę bez zjedzenia dużej ilości płatków z mlekiem albo kanapek z serem. – oboje zaśmiali się w jednym momencie.

Obserwowała jego skupienie podczas prowadzenia auta.

Sama nie miała prawa jazdy. Uważała, że Wiedeń jest tak dobrze skomunikowany, że nie potrzeba jej auta, z którym codziennie będzie miała problem z zaparkowaniem.

- Jesteśmy na miejscu – powiedział dumnie, parkując auto na miejscu dla gości. Wysiadł z nią jednocześnie – Dają tu naprawdę smaczne jedzenie.

Schował kluczyki od auta do kieszeni spodni i otworzył jej drzwi do restauracji. Podziękowała, delikatnie się uśmiechając i zajęli miejsce.

- Przy okazji żaden reporter nie ma tu wstępu, a z zewnątrz nic nie zobaczą, tak więc nie staniesz się dla nich sensacją – spojrzał na nią i znów tego dnia uśmiechnął się do niej szeroko.

Wybrali sobie dania z karty, kiedy Liliann zauważyła, że kelnerka wręcz rozbiera wzrokiem piłkarza. Lekko szturchnęła go pod stołem i ruchem głowy wskazała by spojrzał się w kierunku lady. Kelnerka momentalnie przestała się patrzeć i zaczęła udawać, że coś zepsuje.

- W sumie to ci nie zazdroszczę. Na każdym kroku musisz uważać – zaczęła, a on się zaśmiał.

- Takie życie. Poniekąd wiedziałem na co się piszę. O tym kiedyś marzyłem. A tak zmieniając temat… Na jak długo tu zostajesz?

- Tak naprawdę to miałam być tutaj chwilę. Dosłownie. Miałam oddać ci zgubę i wrócić z powrotem do Austrii. – wzięła łyk soku, który przed chwilą przyniosła inna kelnerka. – Ale zabukowałam bilet na środę.

- Świetnie. Bo słuchaj. Jutro jest mecz i chciałem dać ci bilet – po chwili sięgnął do kieszeni i wyjął podłużny prostokącik. Następnie położył na stoliku i przysunął go do blondynki – To ciąg dalszy podziękowania z mojej strony – uśmiechnął się.

- Przyjechałam tu nie oczekując od ciebie czegokolwiek, więc nie przyjmę tego. – odsunęła bilet w jego stronę.

- Marcowi Bartrze się nie odmawia – znów przesunął bilet bliżej niej – Nie daj się namawiać. A będzie mi niezmiernie miło jeśli tam będziesz i być może zobaczysz mnie na boisku… Jak i całą drużynę! – zaśmiał się, na co ona już się poddała. Schowała bilet do torebki i serdecznie za niego podziękowała.

- Przyjaciółka mi nie uwierzy, że idę na mecz.- zaśmiała się, a w tym momencie przyniesiono im zamówienie.

Nawzajem życzyli sobie smacznego i w ciszy jedli.

Musiała przyznać, że faktycznie mieli tu dobre jedzenie, tak jak mówił Marc.

- Czemu przyjaciółka miałaby ci nie uwierzyć, że idziesz? – zapytał, kiedy kończył swoją porcję.

- Ponieważ nie jestem kibicem aż takim. Ona uwielbia twój klub – odłożyła sztućce na talerz i spojrzała na niego – Jest wielkim kibicem…Jakoś to się specjalnie nazywało… - zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad tym jednym słowem, które jej przyjaciółka powtarza non stop

- Cule – odpowiedział za nią Marc.

- Dokładnie – uśmiechnęła się – Gdyby nie to, że musi chodzić do pracy z pewnością przyjechałaby tu ze mną!

Wstali od stolika i skierowali się na parking, po krótkiej kłótni na temat tego kto płaci. Marc nie dał za wygraną, ponieważ on ją tu zaprosił, więc nie widział powodu dla którego blondynka miałaby płacić.

Wsiedli do jego auta i ruszyli w kierunku jej hotelu.

- Wpadnę po ciebie jutro na półtorej godziny przed meczem, byś się nie zgubiła i w ogóle. Na tyle ile starczy nam czasu zaprowadzę cię na twoją trybunę, bym miał pewność, że będziesz – spojrzał na nią i uśmiechnął się.

Ona kiwnęła głową na znak zrozumienia jego słów.

Zawsze uważała piłkarzy za lekko zadufanych sobie mężczyzn, którzy myślą tylko o kobietach, które mogą mieć co noc inną. Którzy nie potrafią nikogo innego dostrzec poza czubek własnego nosa.

Marc był inny. Troszczył się, był miły i mądry.  Zburzył jej całe wyobrażenie na temat piłkarzy.

Kiedy podjechał pod hotel, podziękowała mu za mile spędzone popołudnie i życzyła dobrego dnia. Umówili się jeszcze na konkretną godzinę na następny dzień i pożegnała się z nim ciepłym uśmiechem. 

__________

Nudno i krótko. I krótkie będzie to opowiadanie... A już pracuję nad moim Javierem i kolejnym Marciem <3

I oczywiście jestem dumna z Niemców! Przez cały mundial pokazywali klasę i zasłużenie wygrali. Pięknie, pięknie, pięknie!  Prawie się popłakałam widząc ich wygraną, powitanie w Berlinie i w ogóle. Cudnie!